Waarom doe ik dat: textiel redden en er mooie dingen van maken?
Het gaat me zo aan m’n hart als ik zie dat goed bruikbare, bijna nieuwe materialen weg worden gegooid omdat de eigenaar er niks mee kan! Prachtige stoffen, die best duur zijn, goeie kwaliteit, mooi gemaakt. En dat gaat zomaar naar het vuilnis?
Dat kwam bij me op toen ik bij een woninginrichter kwam en zag dat ze drie vuilniszakken vol met gordijnstalen hadden, van de oude collectie, die ging naar het grofvuil.
Dat kan natuurlijk niet! Er kan altijd nog iets mee gemaakt worden waar iemand anders blij mee is.
Waarom doe ik dat: weven op een weefgetouw?
Omdat ik van weven houd: een oud ambacht, dat al in de steentijd beoefend werd om mensen te beschermen en warm te houden. Een veelzijdig ambacht, waar zo verschrikkelijk veel mee kan qua kleuren, structuren, vormen, technieken.
En elk stuk dat ik maak is totaal uniek, ik maak nooit twee keer precies hetzelfde. Ik weef sjaals, kussens, kledingstof, een deken voor op de bank of een placemat voor op tafel. Zelfs gordijnen of winterjassen zijn mogelijk, wat je maar kunt bedenken dat van textiel is.
Zo mooi, die garens, zacht of stevig, glad of bobbelig, licht of donker, fantastisch mooie kleuren. Sommige draden zijn chemisch geverfd en hebben een prachtige glans, andere zijn op natuurlijke manier geverfd en hebben een heel zachte uitstraling.
Het liefst met natuurlijke garens – linnen, katoen, wol, zijde, hennep, bamboe – en ook totaal andere materialen. Soms werk ik met speakerkabel, internetkabel, touw, videoband, waslijn, of repen oude stof of plastic (van de plastic tassen die we niet meer gebruiken!).
Eigenlijk heeft alles nog wel mogelijkheden in zich.
Dat is iets dat ik regelmatig roep als ik spullen zie liggen die iemand weggooit: “STOP! Daar kan ik vast nog wel iets mee!”
(Mijn man wordt daar soms wat kriegel van, het huis groeit dicht op die manier … Want ik heb eigenlijk stiekem niet genoeg tijd om met alles iets te doen!).
Het duurt best lang, om al die mooie en interessante dingen te maken. Het naaiwerk met de gordijnstoffen bijvoorbeeld, het weven, het afwerken, om nog maar niet te spreken van het ontwerpen. Het spelen met mogelijkheden, het afwegen en nog eens kijken en net even anders neerleggen en nog eens over nadenken en van een afstandje naar kijken. En dan het plotseling weten: dit is wat ik doe.
Het is slow, ambachtelijk, zorgvuldig werk. En heerlijk om te doen!
En juist dat langzame raakt me, dat trekt me. Geen tijdslimiet, geen haast, gewoon de tijd ervoor nemen die nodig is. Het proces ontwikkelt zich op zijn eigen tijd, alles heeft een eigen tempo. Dat is prima, precies zoals het is.
Ook belangrijk: de waarde van handwerk, de liefde en energie die erin gaat zitten. De waarde van de menselijke arbeid, die niet altijd in geld is uit te drukken. Wel in enthousiasme, in liefde, in gedrevenheid. Dat het niet perfect is, niet gerobotiseerd, niet geautomatiseerd, niet in een systeem te vangen is. Dat je kunt zien: dit heeft Wilma gemaakt, dit heeft Marjan gemaakt, dit is van Leo. Precies door die kleine dingetjes die net even anders zijn.
De schoonheid van het verschil
Genieten van die schoonheid, van de verschillen, van de kleine foutjes of onverwachte vondsten ook.
En natuurlijk heel belangrijk: het gebruiken van alles – afval bestaat niet. Naar zo’n wereld wil ik toe, dat is wat ik belangrijk vind. Tot het werkelijk in kleine stofjes uit elkaar valt (ashes to ashes, dust to dust) en er echt niets meer mee te doen is.
Er is geen “weg”, alles blijft ergens bestaan.
In de natuur (mijn grootste inspiratiebron hierbij) geldt dat ook: alles is net even anders, er zijn nooit twee precies hetzelfde. En: er is geen afval, alles wordt gebruikt. Zelfs poep (vooral poep!) is van belang, wordt opgebruikt. Zelfs die allerkleinste deeltjes (stof en as) worden in de natuur weer gebruikt door een organisme of samengevoegd tot iets nieuws – als je maar lang genoeg wacht, wordt het een steen of zo.
Duurzaam – zorgvuldig – stijlvol – ecologisch – kwaliteit – ambacht – exclusief
